Morgen is het alweer 7 jaar geleden dat ik afscheid heb moeten nemen van mijn vader, mijn maatje maar ook mijn zakenpartner. Zo vader, zo dochter allebei gek op getallen, werkten we samen, hadden net voor zijn dood een bedrijf overgenomen. Zeven vette jaren, zeven magere jaren. Laat ik nu toch serieus denken dat dit op mij van toepassing is. Zijn dood heeft nu echt een plaatsje gekregen, de zeven magere jaren lijken voorbij. Ik bevind me op een keerpunt in mijn leven. Niet alleen zijn dood heeft een plaatsje gekregen ik sta op het punt iets anders te gaan doen in mijn leven, iets wat niets met mijn vader te maken heeft, iets wat hij niet zal weten, niet zal meemaken.
Afgelopen week heb ik tijdens de stylistendag echt besloten om met styling verder te gaan. Nu ben ik normaal gesproken iemand die dan gelijk in het diepe springt, nu wil ik het rustig gaan opbouwen, kennis vergaren, me verdiepen, stapje voor stapje.
Mijn leven is verder gegaan, nieuwe mensen ontmoet, beslissingen genomen. Maar ook nieuwe vriendinnen gekregen, ontmoet via mijn blog.
Een van mijn nieuwe vriendinnen is Ilse. Een nieuwe vriendin, iemand die dan ook echt niet kon weten dat afgelopen week een nare week geweest is, een week waarin mijn gedachten vaak terug gingen naar de laatste week van het leven van mijn vader en juist in deze week ontving ik een heel mooi bijzonder cadeau van haar. Na een lange dag op kantoor stond er een groot pak op mij te wachten. Ik kreeg van haar een hele mooie Buddha. Een echte mooie. Nu buddha toch wel een mode-iets geworden is, komen er veel op de markt, maar naar een echte mooie moet je zoeken. Ilse die het zo druk heeft, echt zo druk heeft, heeft speciaal voor mij een hele mooie gevonden. Eerder had ik er van mijn jongste er ook een gekregen, gekocht van haar zakgeld, maar onze dikke rode kater Hansje (vernoemd naar mijn vader) had deze kapot laten vallen. Zeven magere jaren, zeven vette jaren, een Buddha sommigen vinden het maar bijgeloof maar voor mij is de cirkel rond.
